Filmy polityka, materiał archiwalny

Latem 1977 roku, emitowana przez amerykańską telewizję seria wywiadów Davida Frosta z Richardem Nixonem zgromadziła przed ekranami rekordową liczbę widzów. Takiego zainteresowania programem publicystycznym nie odnotowano nigdy dotąd w historii amerykańskiej telewizji. Ponad 45 milionów widzów przez cztery dni z rzędu gromadziło się przed ekranami telewizorów w nadziei na poznanie sposobu myślenia człowieka, który po aferze Watergate w niesławie opuszczał urząd prezydenta USA. Słowna potyczka Nixona i Frosta rozpalała umysły obywateli ciekawych tego, czy prowadzącemu program uda się przyprzeć byłego prezydenta do muru i uzyskać przyznanie się do winy za nadużycia władzy. Obaj mężczyźni zdawali sobie sprawę jak wiele mają do zyskania lub stracenia – w tej potyczce tylko jeden mógł odejść w glorii chwały. Ich legendarna telewizyjna konfrontacja na zawsze zmieniła oblicze sztuki wywiadu, jak również oblicze polityki, doprowadzając do wyznań, które zaskoczyły ludzi na całym świecie, a być może były zaskoczeniem również dla samego Nixona.

Latem 1997 roku wiadomość o śmierci księżnej Diany wstrząsnęła brytyjską opinią publiczną. Kiedy prasa zaczęła atakować rodzinę królewską, a tłumy składające hołd zmarłej coraz głośniej domagały się reakcji ze strony milczącego dworu, nowo wybrany premier Tony Blair stanął przed ciężką próbą. Musiał nie tylko załagodzić narastające napięcie społeczne, lecz przede wszystkim przekonać królową, Elżbietę II, ostoję konserwatyzmu do złamania nienaruszalnych zasad monarchii.

Jest sierpień roku 1980. W stoczni Gdańskiej rozpoczyna się strajk. Jednym z jego organizatorów jest Maciek Tomczyk syn Mateusza Birkuta. Władze radiokomitetu wysyłają na Wybrzeże redaktora Winkla, aby zebrał materiały na temat Tomczyka. Mają one posłużyć do spreparowania reportażu oczerniającego przywódców strajku. Winkel wnika w środowisko opozycji. Poznaje prawdę o życiu Tomczyka, spotyka ludzi, nie boją się głośno mówić o zbrodniach władzy ludowej. Zaczyna rozumieć, że w Polsce rzeczywiście można coś zmienić. Ale czy starczy mu odwagi, by przejść na stronę barykady?

Rok 1976. Na korytarzu gmachu Telewizji, Agnieszka - dyplomantka szkoły filmowej - przekonuje "ważnego" redaktora o potrzebie powstania filmu o Mateuszu Birkucie, przed laty przodowniku pracy, którego błyskotliwa kariera skończyła się nagle i niespodziewanie gdzieś około roku 1952. Po pertraktacjach dziewczyna dostaje wreszcie taśmę i niezbędny sprzęt. Rozpoczyna prywatne śledztwo, mające ustalić przyczyny sukcesu i upadku Birkuta.

Akcja filmu rozgrywa się w 1995 roku, kiedy to Republika Południowej Afryki organizuje Puchar Świata w rugby i opowiada o tym jak ówczesny prezydent - Nelson Mandela (Morgan Freeman) wraz z kapitanem drużyny - Francoisem Pienaarem (Matt Damon) podjął wyzwanie zjednoczenia ich kraju. Wierzą, że uniwersalny wymiar sportu przełamie panujące bariery - apartheid czy podziały ekonomiczne.

Podczas wieczornego spotkania w barze z przyjacielem reżyser Ari Folman, słyszy opowieść o powracającym koszmarze, który nęka jego starego kompana z wojska. We śnie goni go 26 wściekłych psów, każdej nocy dokładnie tyle samo. Przyjaciele dochodzą do wniosku, że ma on związek z misją, którą odbyli na początku lat 80-tych w Libanie. Ari ze zdziwieniem odkrywa, że praktycznie nic nie pamięta z tamtych wydarzeń. Wyrusza więc podróż w poszukiwaniu dawnych towarzyszy, aby odkryć prawdę o tym co działo się ponad 20 lat wcześniej, ale także o sobie...

Murrow z zespołem wywołują burzę historią pilota Milo Radulovicha, który został zwolniony ze służby w marynarce wojennej, ponieważ rzekomo stanowił "zagrożenie dla bezpieczeństwa kraju". Uznano go winnym bez przeprowadzenia procesu. Okazuje się, że Radulovich odmówił oskarżenia swojego ojca i siostry, co było warunkiem pozostania na służbie. Wszystkie zarzuty przeciwko pilotowi okryte są tajemnicą. Murrow decyduje się ujawnić całą sprawę w swoim programie, pomimo sprzeciwu szefa - Siga Mickelsona. Murrow i Friendly decydują się zaryzykować i zrealizować program. Muszą jednak pokryć z własnych kieszeni straty powstałe w wyniku wycofania sponsorów emisji.

Bohaterem filmu jest pewien duchowny, który w czasie okrutnych walk międzyplemiennych (Tutsi przeciw Hutu) w stolicy Rwandy, Kigali, zaprzyjaźnia się z młodym nauczycielem.

Życie jest muzyką to portret współczesnego Stambułu - miasta tętniącego życiem i muzyką. To efekt niezwykłej wyprawy Europejczyka, który przemierzył ulice miasta w rytm wszechobecnej i porywającej muzyki. W Stambule muzyki nie trzeba szukać. Jest wszędzie - w barach, na podwórkach, ulicach. Punkrock, pop, jazz, rap i folklor - dźwięki obce i znane. Mieszanka kultury Azji, Europy, Wschodu i Zachodu.

Rok 1973, Chile. Za rządów Salvadora Allende dyrektor prywatnej anglojęzycznej szkoły dla chłopców przyjmuje grupę biednych dzieci. Od samego początku pomiędzy nowymi uczniami, a dziećmi bogaczy, panuje niechęć i niezrozumienie. Wyjątkiem są fajtłapowaty Gonzalo i pewny siebie Pedro Machuca. Chłopcy, na przekór kolegom i panującej w szkole atmosferze, nawiązują niezwykłą przyjaźń. Gonzalo, wrażliwy i delikatny 11-latek, pochodzi z bogatej, ale niezbyt szczęśliwej rodziny. Machuca, dziecko slumsów, trafia do ekskluzywnej szkoły dzięki stypendium, jakie ufundował jej dyrektor – energiczny ksiądz o lewicowo-socjalistycznych poglądach. Dzięki nowemu przyjacielowi Gonzalo po raz pierwszy trafia do biednych dzielnic miasta, gdzie poznaje Chile, z którego istnienia nie zdawał sobie sprawy. Ulega dziwnej fascynacji brutalnością slumsów, gdzie poznaje również smak pierwszej i zakazanej miłości; zakochuje się w Silvanie, sąsiadce przyjaciela, zaangażowanej społecznie, twardej i odważnej dziewczynie. Silvana staje się współtowarzyszką ich przygód, razem tworzą romantyczny trójkąt, prowadząc pierwsze miłosne igraszki. Trójka przyjaciół pomaga także ojcu Silvany wykorzystać sytuację polityczną w celach zarobkowych: sprzedają flagi demonstrantom różnych przekonań. Machuca,który po raz pierwszy trafia do bogatego domu, nie może nacieszyć się rowerem, adidasami i zabawkami, które dawno już znudziły Gonzalo. Przyjaźń rozwija się aż do momentu, w którym kraj ogarnia polityczne wrzenie.